Ondanks dat het 25 graden is, lig ik onder een deken op de bank. Ik staar naar het plafond. ’t Is niet dat ik het koud heb, maar die deken geeft me net dat extra laagje bescherming dat ik nu wel gebruiken kan.

Over een paar weken is het zomervakantie. Op school heb ik mijn laatste lessen al gegeven, nu zijn er alleen nog toetsen, vergaderingen en andere bijeenkomsten om het jaar af te sluiten. Daarna heb ik zes weken vrij. Zes weken om alles te doen wat ik wil – of helemaal niets.

Voor veel mensen is zo’n vooruitzicht bevrijdend, maar ik word er onrustig van. Ik ben het nu al, nu de vaste structuur van het lesgeven is weggevallen. Geen vaste tijden meer om op school te zijn en voor de klas te staan, maar hier en daar wat losse afspraken en verder zelf in te plannen werk. Ik kan er nog niet aan wennen.

Ik heb een doel nodig, iets om voor uit bed te komen en naar toe te werken. Ik wil het gevoel hebben zinvol te zijn en zulke lege dagen dragen daar beslist niet aan bij. Het plafond is wit. Ik zou niet weten waarom ik van de bank af zou komen.

Zou ik wat optimistischer ingesteld zijn, dan zou ik mogelijkheden zien, en kansen. Dan zou ik me fanatiek voorbereiden op het volgende schooljaar. Dan zou ik plannen maken voor de vakantie, zowel voor de weken waarin ik de meiden heb als die waarin ik alleen ben.

Ik zou een vliegticket naar mijn zusje kunnen boeken, voor een lekkere week in Spanje. Ik zou mijn broertje kunnen aankondigen dat ik een paar dagen bij hem langskom in Duitsland. Ik zou een reis kunnen plannen om in mijn eentje de wereld te verkennen, maar ik durf het niet aan.

Aan de ene kant heb ik een doel nodig, aan de andere vind ik het spannend dingen vast te leggen. En dus blokkeer ik en blijf ik hier nog even liggen. Lekker veilig, met mijn deken en het plafond.