Mijn applaus klinkt hol door de ruimte. Misschien klap ik net niet snel genoeg, of juist te snel, om het echt serieus te laten klinken, maar ik meen het wel. Om nog overtuigender over te komen, roep ik: ‘Zet hem op!’ Daarop verschijnt er een handje boven het water van het vijfentwintigmeterbad; even zwaait mijn dochter naar me.

Onze oudste is de enige die vanmiddag mag afzwemmen en haar vader, haar zusje en ik zitten aan de kant om haar aan te moedigen. Toen ze vorige week hoorde dat ze op mocht voor haar C-diploma, was ze teleurgesteld; ze wilde helemaal niet van zwemles af! Haar vader legde haar gelukkig meteen uit dat het niet zou helpen om het afzwemmen te verpesten, de lessen stoppen sowieso.

Hoewel ze voorafgaand optimistisch stelde dat ze niet zenuwachtig was, was ons meisje behoorlijk stil toen ze de zwemzaal binnenstapte. Haar vertrouwde badmeester begroette haar enthousiast, sprak haar moed in, maar het kwam nog niet echt over. Omdat ze de enige is, mocht ze haar eigen muziek kiezen, maar ze wilde niks horen. Beter maar snel beginnen.

Nu ligt onze oudste dus in het water, is net met kleren aan door het gat gezwommen. Rustig volgt ze de rest van het parcours dat de meester volgens de exameneisen voor haar heeft uitgezet. Met elke meter die ze vooruit gaat, groeit haar zelfvertrouwen. Meteen komen ook haar praatjes terug.

Eerst verschijnt er een grijns op het gezicht, dan begint ze ook te kletsen. Wanneer de badmeester haar de opdracht geeft om enkele baantjes netjes en mooi te zwemmen, zegt ons meisje uitdagend dat ze dat helemaal niet kan. Als ze het toch gedaan heeft, klimt ze stralend op de kant. ‘Mees!’ roept ze, hoewel haar meester vlak naast haar staat. ‘Ik heb nog helemaal geen koprol het water in gemaakt, mag ik dat nu doen?’

Terwijl ze de zwemoefeningen uitvoert die van haar gevraagd worden, begint ze te zingen: ‘Ik ben eigenwijs en bijdehand, en ontzettend irritant!’ Gelukkig kent de badmeester onze dochter en lacht hij erom. Want hoewel ik mijn lachen eigenlijk niet in kan houden, voel ik me ook een beetje ongemakkelijk. Ons meisje zoekt wel echt de grenzen op.

Na de laatste zwemopdracht applaudisseren we. C is binnen! Als de meester even wegloopt om het diploma te halen, grijpt onze deugniet haar kans. Ze klimt op één van de grote matten en zwemt er zingend mee naar het midden van het bad. Zolang ze haar diploma niet heeft, zal de gedachte zijn, hoeft ze ook niet van zwemles.

Dat ze best verder mag trainen bij een zwemclub, wil ze nog niet weten. Misschien na de zomer, nu is het nog veel te spannend. Uiteindelijk krijgen we ons meisje gelukkig zo ver dat ze terugkomt naar de kant. Trots kijk ik toe hoe de oudste, de dochter die vroeger nooit op zwemles wilde, de hand van de meester schudt en haar diploma in ontvangst neemt.