‘Verandering van spijs doet eten.’ Nou, denk ik cynisch. Degene die die uitspraak de wereld in geholpen heeft, is zeker nog nooit bij ons thuis geweest. Onze meiden zijn veruit de slechtste eters die ik ken en nieuwe dingen proeven is wel het laatste wat ze willen. Toch wil ik ze vanavond iets anders laten proberen: platte aardappels, in plaats van vierkante.

Terwijl ik de aardappelschijfjes in de pan omhoog gooi om ze te draaien, schrijf ik in mijn hoofd al een halve blog. Over de meiden, die deze aardappelvariant waarschijnlijk al bij voorbaat vies vinden. Ik denk aan eerdere maaltijden deze week, aan de jongste die zat te kokhalzen boven de broccoli en de oudste die haar half opgekauwde stukje kipschnitzel weer uitspuugde.

Hun vader en ik hebben echt alles geprobeerd om de meiden te laten eten. Van straffen en belonen tot negeren – en alles wat daar nog tussenin zit. Voor onze jongste dochter, die sinds ze zes maanden is geen groente of fruit meer eet, hebben we vorig jaar zelfs gezinsbegeleiding gehad. De therapeut gaf het uiteindelijk op: ook zij kon ons meisje niet aan het eten krijgen.

Met nieuwe, onbekende dingen maak ik de meiden dus niet blij. Uit eten gaan we daarom nooit, want op patat en kipnuggets na vinden de zusjes toch niks lekker. Wat ik vanavond doe, aardappels voor het bakken in schijfjes snijden in plaats van in vierkantjes, is dan ook al riskant. Ik bereid me voor op gesteiger, gemopper en bergen commentaar, maar ik durf de confrontatie aan. Ze zullen het toch een kéér moeten leren.

Wanneer ik de pannen op tafel zet en de meiden aanschuiven, zeggen ze niets. Nou ja, wel over de sperzieboontjes, want die willen ze niet, maar ook na een blik op de aardappels blijft het stil. Ik schep op en zij beginnen te eten. Van de slavinken, de aardappels én de boontjes. Toegegeven: van laatstgenoemde hoeft de oudste er maar drie en de jongste slechts twee centimeter, maar toch… ze eten!

Mijn mond valt nog net niet open van verbazing en de halve blog die ik in mijn hoofd had, verdwijnt in de prullenbak. Waarom doen die rare dochters van mij op andere dagen zo moeilijk en hebben ze nu niet meer dan een klein beetje aansporing nodig? Dit moet ik uitbuiten, denk ik recalcitrant. Morgen maak ik iets wat ze écht niet lusten. Hopelijk verrassen de meiden me opnieuw.