Via whatsapp stuur ik een berichtje naar de vriend van wie ik laatst ruim een kilo verse friet kreeg. ‘Probleem: de patat past niet.’ Erbij voeg ik een foto van een enorme klont diepgevroren gesneden aardappels die boven op het mandje van de airfryer ligt. Hoe dit ooit avondeten moet worden, is mij een raadsel.

De meiden, die vanuit de voorkamer meekijken, weten wel een oplossing: ‘Dan ga je toch gewoon naar de snackbar, mam?’ Zij vinden die patat veel lekkerder en zouden er dus geen probleem mee hebben als ik op de fiets stapte, maar dat is me mijn eer te na. Vanavond eten we deze patat. Hoe dan ook.

De patat die ik in de airfryer probeer te krijgen, kreeg ik dus van een vriend. Hij had een too-good-to-go-pakket gekocht en liet mij graag meedelen in de opbrengst. ‘Hier, voor in de vriezer,’ zei hij erbij. Ik wierp nog tegen dat op de verpakking stond dat de patat niet ingevroren kon worden en dat hij bedoeld was voor de frituurpan, niet voor de airfryer, maar hij wuifde al mijn argumenten weg. Ik moest geduld hebben, dan zou het allemaal heus goed komen.

Ik heb het pak verse friet, want dat was het, dus braaf in de vriezer gelegd en zojuist heb ik het er weer uit gehaald. Nu het niet in het mandje blijkt te passen, leg ik de homp aardappels op een bordje dat ik in de magnetron schuif. Eerst ontdooien, dan fryen. Kan dat?

Uiteindelijk lukt het me, met hangen en wurgen, de patat in de airfryer te krijgen. Het volgende appje naar mijn vriend is echter weinig hoopvol: ‘Sommige patatten zijn al bijna gaar, andere zitten nog als klont aan elkaar gevroren.’ Ik zucht diep. ‘Gaat het, mam?’ vragen de meiden. ‘Weet je zeker dat je niet naar de snackbar wilt?’

Ondertussen druipt het vocht uit de verse friet, die natuurlijk nog niet voorgebakken was. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik patat moet afgieten, het ziet er écht niet uit. Ik zucht nog dieper. Die vriend van me kan me wat! Ik app hem weer: ‘Beeew. Ik geef het op. Ga naar de snackbar.’

Wanneer ik in de rij sta te wachten op mijn vers gefrituurde patat – de meiden zitten thuis te juichen op de bank – stromen de appjes van mijn vriend binnen. ‘Je hebt de hele zak in 1 keer in de vriezer gedaan???’ ‘Ja, hoe anders?’ vraag ik. ‘Afwegen in porties!!!’ De vraag- en uitroeptekens zijn niet van de lucht. Langzaamaan voel ik me dommer en dommer worden, met het laatste appje als oneindig dieptepunt: ‘Ik wil niet zeggen dat de huishoudschool opnieuw moet worden ingevoerd, maar voor sommigen…’

Ik zucht mijn zoveelste zucht van de avond. Met een beetje verstand had ik zelf kunnen bedenken dat je patat inderdaad niet als brok van meer dan een kilo moet invriezen. Maar ja, hoe huishoudelijk sterk ben ik nu helemaal? Ach, bij terugkomst tref ik in ieder geval twee blije meiden. Zij krijgen hun patat. Van de snackbar nog wel.