‘Ik verveel me,’ zegt de jongste dochter als ze even op haar beurt moet wachten. Daarop pakt ze het blauwe blokje krijt en begint er driftig mee over haar keu te wrijven. ‘Hier word je toch beter van?’ vraagt ze met een hoopvolle blik in haar ogen.

We zijn op de camping en mijn oudste meisje had er al een paar keer om gevraagd: ‘Wanneer gaan we dat spel doen op die blauwe tafel? Met die ballen en die lange stokken?’ Het duurde even voor ik doorhad wat ze bedoelde, maar toen was de belofte gauw gemaakt: wij gaan samen poolen.

Het spel brengt me terug naar mijn puberteit, toen ik als vijftien-, zestienjarige iedere vrijdagmiddag met vrienden in het café zat. We dronken biertjes, aten bapao’s en speelden pool voor twee gulden per spel. Ondanks de schooltassen die onder de biljarttafel lagen, voelden we ons heel volwassen. Wij deden ertoe.

Dat gevoel volwassen te zijn is ver te zoeken nu ik met mijn oudste dochter aan het poolen ben. Ze kan er werkelijk niets van, maar vindt het fantastisch. De prioriteit ligt daarom niet bij het winnen, maar bij de ervaring. ‘Ik hoop zo dat ik half mag zijn,’ zegt ze verlangend, ‘want die ballen vind ik veel mooier dan de hele.’

Het is dan ook niet helemaal toevallig dat de eerste bal die ik in één van de pockets stoot een hele is, want ik gun mijn meisje haar plezier. ‘Yes!’ roept ze wanneer ze het ziet gebeuren. En daarna: ‘Deed je dat erom, mama, of was het echt toeval?’ Schoorvoetend beken ik, al moet ik eveneens toegeven dat het me niet per se gemakkelijk af ging. Op mijn zestiende poolde ik toch beter dan nu.

Mijn jongste dochter komt vanuit de naastgelegen binnenspeeltuin het grand café binnenlopen en ziet wat haar zus en ik aan het doen zijn. ‘Is het moeilijk?’ opent ze haar vragenvuur. ‘Hoe moet het? En mag ik ook eens? Waar zijn die blauwe blokjes voor?’

Al gauw ligt ze met een keu half op de biljarttafel in een poging met de witte bal een andere te raken. Ik mag haar niet helpen, al is het voor een zevenjarige nog lastiger dan voor een meisje van tien. Desalniettemin blijft ze stug proberen. En krijten. Want als ze één ding heeft onthouden van mijn uitleg, is het wel dat de echt goede biljarters dat doen om nog beter te worden in het spel. Wie weet geldt dat ook wel voor haar.