Eigenlijk is het veel te warm om in de zon te liggen. En eigenlijk zou ik me beter moeten insmeren. Maar ik ben te lui om overeind te komen. Ik lig hier veel te lekker.

In de verte hoor ik het getjilp van duizenden krekels, dichterbij het zachte geklots van water. Verder is het helemaal stil. Op het gehijg van Kiru na dan. De hond loopt langs de kant van het zwembad, kijkt naar de bal die hij voor de zoveelste keer naar de bodem heeft laten zinken. Hij moet nog maar even wachten.

Met mijn ogen dicht laat ik mijn gedachten wegdrijven naar de wandeltocht die ik vanmorgen heb gemaakt. Negen kilometer was hij volgens de beschrijving, ik heb er vijftien over gedaan. Ze waren het absoluut waard.

Na een paar honderd meter over verharde wegen moest ik ineens linksaf slaan, naar een paadje dat er helemaal niet uitzag alsof je er langs kon. Het leidde over een klein bruggetje, door dichtbegroeid groen verder het droge landschap in.

De route was soms aangegeven met wit-groene strepen verf op bomen en paaltjes. Af en toe stond er niks en mocht je zelf kiezen. Natuurlijk liep ik regelmatig verkeerd, maar daardoor kwam ik wel langs prachtige plaatsen. En langs een eenzaam beertje dat vanaf een hek van het uitzicht genoot.

Dat uitzicht was prachtig. Achter me, op de berg, lag het dorp waar ik vandaan kwam. Voor me het weidse landschap, meer bergen en de Middellandse Zee. Ik kronkelde over de paadjes, de dwaalsporen en de steile klimmetjes en kwam uiteindelijk terug in het dorp. Daar dronk ik op het terras versgetapt bier en at ik een pelota.

Nu ben ik dus weer thuis en lig ik bij te komen in het zwembad. Wat een luxe is het toch om helemaal niets te hoeven. Nou ja, niets… Kiru kijkt me nog steeds hijgend en vragend aan. Vooruit dan maar. Loom laat ik me van het luchtbed glijden en duik zijn speelgoed op.