‘¡Hola!’ zeg ik in mijn beste Spaans als ik het winkeltje binnenstap. De oudere vrouw en de man die binnen staan groeten mij vriendelijk terug. De winkel is klein. Veel kleiner nog dan hij er van buiten uitzag. Maar ze hebben jurkjes. Daar kom ik voor.

De man en de vrouw kijken me doordringend aan. Om mezelf een houding te geven, loop ik naar het dichtstbijzijnde rek om te kijken of er wat leuks tussen hangt. Gelijktijdig beginnen ze tegen me te praten en te gebaren. ‘Eh… No hablo Español,’ stamel ik. Daarop leggen ze me in matig Engels uit dat dit de nieuwe collectie is. Die is nog niet te koop.

Het winkeltje ligt tot het plafond toe vol met textiel, vooral veel babykleding, ondergoed en badmode. Gelukkig staat er ook een tweede rek met jurkjes. Uit de gebaren van de vrouw maak ik op dat ik daar wel tussen mag kijken. Omdat ik niet met haar kan praten, knik ik enthousiast. Dat is precies wat ik graag wil.

In plaats van mij zelf te laten kijken, pakt de vrouw de jurken één voor één uit het rek. Stuk voor stuk houdt ze ze me voor en is het aan mij een mening te geven. Dat was niet mijn bedoeling, maar ik kan ook niet weigeren; ik ben de enige klant in de winkel. Vaak schud ik mijn hoofd, af en toe knik ik voorzichtig. Dan wordt het jurkje over de toonbank gedrapeerd, zodat ik later kan passen.

Stiekem gluur ik de stille, maar volle winkel rond. Hoe moet dat straks? Is hier überhaupt een paskamer? Dan ontdek ik er één, in het hoekje achter de deur. Als het zover is er naar toe te gaan, loopt de vrouw snel voor me uit. Vlug ruimt ze het kleine hokje voor me op, schuift de speelgoedauto die er staat onder een krukje.

‘¡Muy bonita!’ roept de verkoopster elke keer bewonderend wanneer ik het gordijn openschuif. Ik ben het niet met haar eens, sommige jurkjes staan me echt niet, maar er zitten toch zeker een paar leuke zomerse exemplaren tussen. Zal ik er één kopen? Door alle moeite die voor mij gedaan is, voel ik me er bijna toe verplicht. Ik weet wel dat het niet hóeft, maar toch…

Als ik mijn twijfels omslachtig kenbaar maak, pakt ze er een rekenmachine bij. Oh ja, denk ik. Rebajas. Ik mag het jurkje meenemen voor ruim tien euro minder dan het prijskaartje aangeeft. Dan ben ik om. Ik ben niet alleen een jurk, maar vooral een bijzondere winkelervaring rijker.