‘Mevrouw, wilt u zitten?’ Mijn moeder hoort niets en loopt verder door de stampvolle trein. ‘Mevrouw?’ klinkt de stem nogmaals. Ik tik haar op de schouder en mijn moeder draait zich om. ‘Wilt u zitten?’

We zijn samen een dagje te winkelen geweest in Deventer en zijn nu weer op weg naar huis. Eigenlijk houd ik helemaal niet van winkelen, had ik ook niets nodig, dus ging ik voor de terrasjes en de gezelligheid. Toch zit mijn rugzak nu vol en draag ik in mijn hand een papieren tas met nieuwe kleding.

We gingen dus met de trein, mijn moeder met haar 65+-vrij-reizen-kaart, ik met mijn gewone ov-chipkaart, en troffen elkaar op station Zwolle. Ik had veel overstaptijd, dus wachtte ik haar op met een koffie en een cappuccino – altijd een goed begin van de dag.

Eenmaal in Deventer kroop het bloed toch waar het niet kon gaan en togen we van de ene winkel naar de andere. Mijn moeder kocht een nieuwe bikini voor mij, prachtige laarsjes voor zichzelf en ze werd verliefd op een leren tas. Die kocht ik dan weer voor haar, namens mijn zusje en mijzelf, als verlaat verjaardagscadeau.

Tussendoor dronken we koffie en aten we brownies. We kochten jurkjes en shirtjes, biertjes en wijn. We zaten in de zon en in de schaduw, lunchten en kletsten heel wat af.

Mijn moeder mag de zeventig dan zijn gepasseerd, ze is nog lang niet oud. Behalve als je het mijn dochter vraagt, tenminste. Die merkte laatst fijntjes op dat ze de witte sneakers die haar beppe droeg mooi vond, maar dat beppe zelf daar toch wel een beetje te oud voor was. Gelukkig is leeftijd relatief en hoewel we nog een treinreis voor de boeg hebben, blikken mijn moeder en ik nu al terug op een gezellige dag.

Het duurt even voor ze doorheeft dat de vraag of ze wil zitten voor háár bedoeld is. ‘Nee hoor!’ antwoordt mijn moeder dan. ‘Toch bedankt!’ En even later zachtjes tegen mij: ‘Oei, het was de eerste keer dat ik dat aanbod kreeg. Dat komt wel binnen, hoor!’

We hebben een plekje in het gangpad gevonden als de trein vertrekt. Verderop gebaart een meisje naar mijn moeder. ‘Wilt u zitten?’ Mijn moeder verschiet bijna van kleur en schudt haar hoofd. Alwéér? ‘Ach,’ zegt ze dan. ‘Laten we het er maar op houden dat er gewoon heel veel aardige mensen in deze trein zitten.’