De eerste schaterlach die aan mijn mond ontglipt voelt wat ongemakkelijk. Mag dat hier wel? Is het niet ongepast? Anderzijds: als je mag knutselen op de begraafplaats, mag lachen vast ook.

Een vriendin had me meegevraagd naar de workshop lantaarns maken, die vanavond wordt gegeven. Stoelen en tafeltjes uit de aula zijn voor ons buiten gezet; potloden, scharen en gummen liggen klaar. Terwijl de zon over de graven schijnt, worden koffie en thee geserveerd.

Ik kom wel vaker op begraafplaatsen, ook op deze, uit nieuwsgierigheid en om na te denken, maar dit is de eerste keer dat ik er één bezoek voor een activiteit. In het begin is het onwennig. Wij zitten gezellig te knippen en te keuvelen aan onze tafeltjes, verderop lopen mensen naar het graf van een overleden dierbare.

Toch verdwijnt het ongemakkelijke gevoel gauw, zeker wanneer wordt uitgelegd dat deze avonden – het zijn er meer – georganiseerd worden om de begraafplaats een ontmoetingsplek te laten worden. ‘Het is de bedoeling deze plaats wat meer tot leven te laten komen.’ De tegenstelling kon niet groter zijn, zo tussen de doden, en gelach stijgt op onder de deelnemers.

Lantaarns knutselen op een begraafplaats is uiteindelijk zo gek nog niet. Juist hier zijn lichtpuntjes immers welkom, zowel letterlijk als figuurlijk. Bovendien mag alles, legt de workshopleidster uit, en is alles goed. Je mag een natuurgetrouw beeld maken, maar abstract is eveneens mogelijk. ‘Niemand zegt dat wolken altijd boven horen en gras altijd beneden.’

Dat alles mag is ook meteen het lastige. Mijn vriendin en ik kijken elkaar aan. Hoe begin je als je zoveel vrijheid hebt? ‘Jij bent deze zomer naar Spanje geweest,’ zegt ze tegen mij. ‘Misschien kun je een Spaans landschap maken?’ ‘En jij hebt iedere dag langs de IJssel gefietst,’ breng ik haar in herinnering. ‘Daar zou je iets mee kunnen doen.’

Even later zitten we verwoed te kletsen, te schetsen en te knippen. Op de golfjes na is er niets Spaans in mijn ontwerp te herkennen, maar ik ben wel lekker bezig. Ook het IJssellandschap van mijn vriendin krijgt steeds meer vorm. Langzaam, maar voor ons toch veel te snel, valt de schemer in. De eerste cursisten zijn al klaar met hun lantaarns, wanneer wij nog maar halverwege zijn. ‘Ik wil nog een kerkje knippen,’ zegt mijn vriendin, ‘en een koe!’

Het is al bijna donker als we onze lantaarns in elkaar plakken. Met een kaarsje erin wordt het resultaat pas echt zichtbaar: het licht schijnt sfeervol door de verschillende lagen papier. We maken er foto’s van en blikken tevreden terug op een fijne avond. Nee, we zullen niet gauw afspreken op de begraafplaats, maar vanavond was het wel een mooie ontmoetingsplek.