Donderdagmiddag. Alle lessen zijn uitgeroosterd, want het is tijd voor een teambuilding. Ik zie mezelf al met collega’s in een lokaal zitten. Tafels in een grote kring, wij er met zijn allen omheen en dan samen ludiek-serieuze spelletjes spelen met als doel elkaar beter te leren kennen. Moet dat echt? Kunnen we niet gewoon lesgeven? Daar zijn we toch docenten voor geworden?

Mijn beeld van de middag verandert echter als blijkt dat ik mag kiezen uit verschillende workshops. Het draait nog verder bij als er voor de lunch broodjes kroket geregeld zijn, om een bodem te leggen. Een bodem? Jazeker, want ik ga bierproeven. Teambuilden lijkt ineens zo gek nog niet.

En zo vind ik mezelf terug in een vijftiende-eeuwse kloosterkapel. Mijn gezelschap bestaat uit acht collega’s en een workshopleider, die voor de gelegenheid een Belgische-bieren-schort heeft aangetrokken. Hij komt binnen met een dienblad vol lege glazen en een metalen emmertje met flesjes. Eén emmertje maar? denk ik, toch lichtelijk teleurgesteld. Ik heb niet eerder een bierproeverij bijgewoond, laat staan eraan meegedaan, dus weet ik niet wat gebruikelijk is. Maar die bodem ligt er toch niet voor niets?

Al gauw komt het eerste bier op tafel, een kriek. De workshopleider vertelt er enthousiast over, terwijl mijn collega’s en ik elkaar vertwijfeld aankijken. Kersenbier. Is dat echt lekker? Voorzichtig nippen we uit de glazen, waarvan de inhoud ietwat zurig, maar toch best smaakvol blijkt te zijn. Ondertussen krijgen we uitleg over het verschil tussen trappisten- en abdijbier en over een fantastische biersoort die alleen in een bepaalde streek in België verkrijgbaar is. Een van mijn collega’s pakt meteen Google Maps erbij. ’t Is slechts twintig uur fietsen – zullen we gaan?

Straks, eerst nog een biertje. Het tweede glas dat we krijgen bevat een tripel met de fantastische naam Lust en Zonde. 9% alcohol, nu gaat het ergens op lijken. Er zitten gedroogde pepers in, mango en ander tropisch fruit, maar ik proef vooral dat het heerlijk fris is. De tafel raakt gestaag voller met glazen en flesjes; een jongere collega begint er al bij te giechelen: ‘Als mijn moeder dit maar niet ziet!’

Hoe meer we drinken, hoe meer verhalen er loskomen. Eén collega herinnert zich hoe ze vroeger tijdens haar schoolreisje met halve liters bier over de Karlsbrug in Praag liep. Een ander verhaalt hoe zijn zusje in alle onwetendheid eens voorstelde om een prostituee mee te nemen als liftster. Dat wordt nog gezellig als we straks met zijn allen naar België fietsen!

Het derde bier dat we krijgen is een IPA, Hop doet Leven. Tijd voor een slokje en een selfie. Ik schrik als ik op mijn telefoonscherm kijk en de blosjes op mijn wangen zie. Ik lach om mijn collega’s, maar begin ik nu zelf ook aangeschoten te raken? ‘Wil iemand nog een biertje?’ vraagt een collega terwijl ze haar glas vol IPA heen en weer zwaait. ‘Als ik dit allemaal op ga drinken, komt het echt niet goed!’ Dat ben ik niet met haar eens. De teambuilding wordt er juist alleen maar leuker op!

Het laatste bier is zwaar en zwart als koffie, met de toepasselijke naam Barista. 11%. ‘Nou wordt het echt lachen!’ roept een collega. Mijn buurvrouw fleurt op wanneer ze de quadrupel ziet; mijn gezicht betrekt er juist van. Zij houdt van dubbels en andere donkere bieren, ik heb ze juist graag licht en blond. Mijn voorspelling komt uit: de quadrupel is niet te drinken. Als je ’t mij vraagt, tenminste, maar niemand vraagt ‘t. Gelukkig staat de IPA van mijn collega er nog, dankbaar drink ik haar restjes op.

Wanneer we de kapel verlaten, blijkt de fietstocht naar België helaas niet door te kunnen gaan; we moeten nog door naar een volgende workshop. Misschien is het niet heel erg, ik denk dat we nog wel iets méér teambuilding kunnen gebruiken voor we twintig uur met elkaar op de fiets stappen. Het begin van de middag was in ieder geval goed. Hop doet leven!