‘Arretjescake!’ roept één van mijn collega’s enthousiast als hij de personeelskamer binnenkomt. ‘Dan is Berber vast jarig,’ concludeert hij daarna. Even had ik nog overwogen om op ‘gewone’ koekjes of chocolaatjes uit de supermarkt te trakteren, maar arretjescake is té lekker. En kennelijk rekenen mijn collega’s er ook al een beetje op.

Toch kostte het me gisteren meer moeite dan ik wilde om de cakes te maken. Dat zat hem vooral in de voorbereiding, die minder soepel liep dan gehoopt. Het begon zoals het hoorde: ik ging naar de Albert Heijn en legde boter, basterdsuiker, eieren en cacao in mijn mandje. Bij de koekjesafdeling ging het echter mis. Een klein blauw kaartje vertelde me dat de theebiscuit, zeer belangrijk voor arretjescake, tijdelijk niet verkrijgbaar was. ‘Onze medewerkers helpen u graag zoeken naar een vervangend product.’

Maar ik wilde geen vervangend product, ik wilde theebiscuit! Ook van een ander merk bleken ze er niet te liggen. Mariabiscuit dan maar? Of tarwebiscuit? Secondelang stond ik te twijfelen voor het schap, tot ik de knoop doorhakte: ik zou naar een andere supermarkt gaan.

Het koekjesschap van de Jumbo was net zo groot en onoverzichtelijk als dat van de Albert Heijn, maar na verloop van tijd vond ik toch de theebiscuit, helemaal onderaan. Ik moest zowat op mijn knieën gaan liggen om achterin het schap te kunnen grijpen, maar daar lag helemaal niets. ‘Die koekjes zijn er niet meer, mevrouw,’ vertelde een vakkenvuller me met een grote glimlach.

Een zachte, maar welgemeende vloek vloog over mijn lippen. Waarom waren de theebiscuits overal op? Zo populair kunnen die koekjes toch niet zijn? En waarom lachte die jongen er ook nog bij? Alsof uitverkochte koekjes léúk zijn!

Lukte het me bij de Albert Heijn nog binnen enkele seconden een besluit te nemen, bij de Jumbo duurde mijn twijfel veel langer. Zou ik nog naar de Lidl fietsen? Naar de Aldi? De AH XL? Of zou ik daar tegen hetzelfde probleem aanlopen? Dan toch maar andere koekjes gebruiken? Maar welke dan?

Terwijl mijn brein volkomen vastliep, deden andere mensen boodschappen alsof er niets aan de hand was. Ze pakten hun koekjes, legden ze in hun mand of wagentje en liepen verder zonder ook maar enige aandacht aan mij te schenken. Niet dat ik die aandacht wilde, overigens, ik wilde theebiscuit!

Uiteindelijk koos ik eieren voor mijn geld en ging ik voor tarwebiscuit. De arretjescake zou er vast niet zo lekker van worden als ik eigenlijk wilde, maar hopelijk toch goed genoeg. Ik zuchtte. Compromissen sluiten is niet mijn sterkste kant.

Nu liggen de cakes dus op tafel in de personeelskamer. Mijn collega’s vinden ze heerlijk en geven me het ene na het andere compliment, sommige vragen zelfs om het recept. En ik? Ik zit me te verbijten. Want de arretjescakes zijn inderdaad best lekker, maar ze hadden beter gekund.