Terwijl de muziek van Linkin’ Park uit de speakers schalt, sta ik in de badkamer mijn wenkbrauwen te epileren. En ach, nu ik toch bezig ben, kan ik net zo goed mijn ogen opmaken. Een paar minuten later sta ik voor mijn klerenkast. Ik trek er rokjes uit die ik jarenlang niet gedragen heb, maar die er hartstikke leuk uitzien. Toch eens passen. Maar eerst nieuwe koffie halen. Vlug trippel ik de trap af.

Mijn lief en ik beginnen de herfstvakantie goed: we gaan samen een weekend naar Haarlem. Eigenlijk moet ik nu dus mijn tas inpakken, maar eerst moet ik nieuwe woorden leggen in Wordfeud. En de Wordles van vandaag oplossen. Op Strava kijken of ik nog nieuwe kudo’s heb gekregen. De statistieken van mijn blog checken. Ik heb het veel te druk om mijn spullen te pakken!

Natuurlijk weet ik ook wel dat dit puur uitstelgedrag is. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik gestrest raak als ik moet inpakken. Want hoe weet ik nu wat voor kleren ik morgen aan wil, laat staan overmorgen! Ik ben dus al een halfuur bezig met van alles en nog wat, maar mijn tas staat nog onaangeraakt in een hoekje van de slaapkamer.

‘Neem ook je saunatas maar mee,’ had mijn lief gezegd, herinner ik me ineens. ‘Voor de zekerheid.’ Een badjas, een badlaken en slippers. Dat lukt nog. Ik prop alles in een grote shopper en sta er vervolgens goedkeurend bij te knikken. Zie je wel? Ik kan dit best.

Overmoedig pak ik dus ook de sporttas waar de rest van mijn spullen in moet. Eens kijken. Ondergoed en sokken. Altijd een goed begin. Maar eerst mijn nagels knippen, dat is hard nodig. De planten moeten trouwens ook weer eens water hebben. En kijk, er ligt nog een zakje chocoladerozijnen op tafel – lekker!

Omdat ik precies weet waar dit toe leidt – tot niks – app ik mijn zusje om hulp. Zoals ik verwachtte lacht ze me keihard uit, maar komt ze wel met concrete adviezen. ‘Je gaat maar twee nachten, zus! Ondergoed, één extra broek, twee of drie shirts/truien en je toilettas. Meer hoef je niet mee.’ ‘Maar wat als ik morgen een jurkje aan wil?’ ‘Dan neem je ook een jurkje en een legging mee.’ Oh ja, dat kan natuurlijk ook. Waarom kan ik zulke simpele dingen zelf niet bedenken?

Volgens mijn zus heb ik hooguit vijf minuten nodig om alle dingen in mijn tas te stoppen, maar ik ben trots als hij ruim een kwartier later gepakt is. Ik heb zelfs nog ruimte over. Zou ik dan toch wat vergeten hebben? Ik onderdruk de neiging mijn tas op de kop te gooien en alles opnieuw te controleren. In Haarlem hebben ze vast ook winkels.