‘Hier kunt u zich uitkleden, maar u mag uw onderbroek aan houden. Daarna mag u daar gaan liggen.’ Na deze korte instructie steekt de vrouw een kaarsje aan en verlaat ze de ruimte. Voor ik mijn jas uittrek, kijk ik even om me heen. In de sfeervol ingerichte kamer staan twee brede, lage bedden. Het ruikt er lekker. Terwijl ik mijn sokken uit doe, wordt het licht iets gedempt.

Voor mijn verjaardag kreeg ik een bijzonder cadeau van mijn lief: een bon voor een massage. Ik was blij verrast, het leek me heerlijk om eens door een professional onder handen genomen te worden, maar ook wel spannend. Ik voel altijd een zekere onrust als ik ergens heen moet waar ik nog niet eerder ben geweest. Dat wordt nog meer als ik niet precies weet wat er gaat gebeuren. Ik keek dus uit naar mijn massage, maar zag er ook een beetje tegenop.

Vandaag is het dan toch zover. Ik had mijn vriend ’s ochtends geappt dat ik wilde gaan hardlopen, maar dat ik het steeds uitstelde omdat het zo regende. Als alternatief was ik maar gaan opruimen. ‘Kun je niet beter naar de sauna gaan?’ appte hij terug. ‘Of je massage boeken?’ Ik las zijn berichtjes pas toen ik terugkwam van het hardlopen – ik was tóch de regen in gegaan – en heb meteen gebeld om een afspraak te maken. Mijn hart klopte in mijn keel, maar ik deed het wél.

Kwart voor vier moest ik er zijn, dus kon ik van tevoren mooi nog even boodschappen doen en naar de apotheek. En als ik toch in de buurt was, meteen wat boeken omruilen bij de bieb. Opgewekt reed ik naar de supermarkt. Dit werd míjn middag.

Toen ik de auto uitstapte, voelde mijn jas wel érg licht aan. Nee hè, ik had mijn telefoon thuis laten liggen! Sufferd! Na mijn bezoek aan de winkel en de apotheek ging ik dus eerst weer naar huis. Jammer, want voor de bibliotheek bleef nu geen tijd over.

Om precies kwart voor vier stapte ik lichtelijk gespannen de drempel van de massagesalon over, waar twee vrouwen me vriendelijk aankeken. ‘Oh nee!’ verzuchtte ik nog voor ik goed en wel binnen was. ‘Mijn cadeaubon ligt nog op de eetkamertafel!’

Twee minuten later zat ik weer in de auto. Ik foeterde op mezelf. Waarom dacht ik ook niet wat beter na voor ik van huis wegging? Trut. Thuis griste ik de bon van tafel en snel reed ik weer terug. Nou ja, snel… Met dertig kilometer per uur en een verkeerslicht dat er extreem lang over doet om groen te worden, was van echte snelheid geen sprake. Op een sukkeldrafje liep ik van de auto naar de salon, waar ik bijna buiten adem weer binnenkwam. De dames lachten naar me, nog steeds even vriendelijk, alsof er niets aan de hand was.

Het enige voordeel van mijn haast is dat ik er niet meer aan toe kom me zorgen te maken over wat er gaat komen. Ik kijk de ruimte nog eens rond terwijl ik de rest van mijn kleren uittrek. Dan ga ik, zoals me gevraagd werd, op mijn buik op het bed liggen. Langzaam adem ik uit. Kom maar op, denk ik. Er zit in ieder geval genoeg stress in mijn lijf om eruit te masseren.