Toen ik op de lerarenopleiding zat, mailde ik mijn klasgenoten een jaar lang een wekelijkse ‘tip van de week’. De tips waren niet hoogdravend of ingewikkeld, maar vooral leuk en praktisch toepasbaar. De meeste tips die ik gegeven heb, ben ik vergeten, maar eentje is blijven hangen: ga blaadjes schoppen. Dat vind ik nog steeds een goede.

Nu het herfst is en ze in groten getale van de bomen vallen, ga ik dan ook graag naar buiten. Vaak wandel ik alleen, want de meiden delen mijn enthousiasme meestal niet, maar soms lukt het me ze mee te krijgen. Vanavond is het raak; zowel mijn ouders als mijn dochters gaan na het eten mee een blokje om.

Dat het al donker is, is voor de meiden een extra stimulans. De nacht geeft toch altijd extra spanning. Met een opvallend rood lampje om haar bovenarm rent de jongste dochter voor ons uit. Ondanks dat ze licht geeft en dus altijd van geruime afstand te zien is, blijft ze zich steeds voor ons verstoppen. Met een luid ‘boe!’ of ‘whaa!’ komt ze uit de bosjes tevoorschijn gesprongen. Haar zus vindt dat maar stom. Toch kijkt ze stiekem jaloers toe wanneer mijn vader het spelletje meespeelt en hij juist de jongste aan het schrikken maakt.

Pas echt leuk wordt het wanneer we blaadjes gaan schoppen. Ze hebben zelfs in het donker prachtige kleuren, zijn mooi droog en waaien hoog op. Wie de eerste berg bladeren oppakt en weer neer laat dwarrelen weet ik niet, maar binnen de kortste keren zijn we verwikkeld in een blaadjesgevecht. We rapen alle vijf armenvol op en strooien ze lachend over elkaar uit. Met een grote grijns komt mijn jongste meisje op me af. Eerst geeft ze me een luchtkus, dan smijt ze haar bladeren in mijn gezicht. Ik doe niet eens mijn best om weg te duiken, ik geniet te veel van dit heerlijke moment.

Na een poosje doet de oudste zich zeer, iets met brandnetels. Samen met mijn moeder neemt ze de kortste weg naar huis. Haar zusje, mijn vader en ik maken nog een kleine omweg. Het enthousiasme van de jongste is ongekend. Ze huppelt, rent en springt, staat alleen stil om nieuwe blaadjes te pakken en ze over ons heen te gooien.

Vlak voor we terug bij huis zijn, houdt ze in. Ze pakt extra veel bladeren, stopt ze in haar capuchon en wrijft ze door haar haar. ‘Waar ben je mee bezig?’ wil ik weten. Ze grijnst: ‘Thuis moeten ze natuurlijk wel kunnen zien hoeveel pret we hebben gehad!’

Met mijn klasgenoten van destijds heb ik geen contact meer en ik stuur al jaren geen ‘tip van de week’ meer rond, maar die ene tip zou ik toch de hele wereld mee willen geven. Ga blaadjes schoppen. Je wordt er blij van.