‘Nu laat je de koppeling langzaam los en merk je dat je vanzelf gaat rijden.’ Heel voorzichtig laat ik de greep van mijn linkerhand iets los. De instructeur blijkt gelijk te hebben: de wielen beginnen te rollen en ik ga inderdaad vooruit! Een voorzichtig gevoel van euforie bekruipt me: misschien kan ik dit toch!

Na de ritten bij mijn vriend achterop ben ik nieuwsgierig geworden naar hoe het is om zélf het stuur van een motor vast te houden. Google vertelde me dat de instructeur die me twintig jaar terug leerde autorijden, ook motorrijles geeft. Natuurlijk twijfelde ik – durfde ik wel, kon ik dat, zou het niet te moeilijk voor me zijn? – maar uiteindelijk meldde ik me toch aan voor een proefles.

Nu zit ik dus op de motor, een gifgroene Kawasaki, en mijn hersenen maken overuren. Bijna alles wat je in de auto met je voeten doet – koppelen, remmen, gas geven – moet nu met je handen en andersom. Mijn brein raakt bijna overbelast, maar mijn instructeur is geduldig. Hij herhaalt alles net zo vaak tot ik het snap. En kan, want er zit toch echt vooruitgang in, zowel letterlijk als figuurlijk.

Wanneer het me lukt de koppeling los te laten zonder de motor af te laten slaan, komt mijn hoofd iets tot rust. Op datzelfde moment wordt echter de volgende stap al aangekondigd: schakelen. Met je voet dus. Direct slaat de twijfel weer toe, zelfvertrouwen is nog niet mijn sterkste punt. Kan ik dit?

‘We maken rustig een rondje over het industrieterrein en merken vanzelf hoe het gaat,’ legt mijn instructeur uit. ‘En als je er lekker in zit, mag je me terugrijden naar de rijschool.’ ‘Ja ja,’ sputter ik. ‘Reken daar maar niet op.’

Mijn instructeur komt bij me achterop zitten en legt stap voor stap uit wat ik moet doen. Koppeling loslaten, machine laten rollen. Iets gas geven, koppeling vastpakken, opschakelen, koppeling los, gas geven… Langzaamaan breekt er een glimlach door op mijn gezicht. Ik schakel verder op en geef nog wat gas terwijl kleine regendruppeltjes door mijn open vizier op mijn gezicht vallen. We rijden!

Wat is dit een heerlijk gevoel! Voorzichtig voer ik het tempo een beetje op. Met vijftig kilometer per uur volg ik de flauwe bochten van de weg. Ruim voor een afslag geef ik richting aan, laat ik het gas los en sla ik af. Mijn instructeur moet me er daarna aan herinneren dat ik de richtingaanwijzer weer uit kan zetten, maar verder doe ik al best veel zelf.

Gevoelens van trots en plezier wisselen elkaar af wanneer ik het terrein van de rijschool oprijd. Natuurlijk kan ik nog lang niet echt motorrijden, maar ik kan wel veel meer dan ik vooraf had gedacht. Stralend zet ik mijn helm af. Deze proefles zou best eens een vervolg kunnen krijgen.