Als ik de voordeur open doe, beginnen twee meisjes keihard te zingen. Eerst Sint Maarten, daarna 11 november. In hun handen twee lampions aan stokjes, op hun gezichten zo’n grote glimlach dat ze zélf bijna licht geven. Wanneer de meiden uitgezongen zijn, geef ik ze complimenten en houd ik ze een zak snoep voor – ze mogen wat lekkers kiezen. Mijn dochters, want zij zijn het, stralen.

Ik ben opgegroeid in een klein katholiek dorp in Fryslân. Daar was Sint Maarten jaarlijks een groot feest. Op de basisschool knutselden we lampions en op de Grote Dag gingen we met alle leerlingen zingend in optocht door het dorp. Daarna mochten we los en belden we bij mensen aan om met liedjes om snoep te vragen.

Voor mijn gevoel liepen we urenlang van deur naar deur, op jacht naar zo veel mogelijk lekkers. Meestal raffelden we onze liedjes af, zodat we zo snel mogelijk verder konden, maar daar nam niet iedereen genoegen mee. ‘Prachtig gezongen,’ zeiden sommige mensen als we klaar waren. ‘Maar kennen jullie ook een Fries liedje?’ Ons gezucht verbijtend zetten we dan een tweede nummer in, want we konden het natuurlijk niet maken om ‘Nee’ te zeggen.

In onze huidige woonplaats wordt Sint Maarten minder uitgebreid gevierd, maar het bestaat wel. ‘Mogen we bij jou in het hofje lopen, mam?’ hadden de meiden enkele weken geleden al gevraagd. Vorig weekend hebben we samen lampions geknutseld en vanavond is het dus zo ver. Samen met hun vader gaan ze het hofje in, ik blijf thuis om de deur open te doen.

De meisjes zijn de enige kinderen in onze buurt die lopen, maar hun enthousiasme is er niet minder om. Wanneer ik ze een snoepje heb laten kiezen, vraagt de oudste me buiten te komen. Terwijl ik de voordeur uitstap, gebiedt ze haar vader om naar binnen te gaan. Haar zusje heeft al gauw door wat de bedoeling is en samen drukken ze weer op de bel.

Als hun vader de voordeur even later open doet, beginnen de meiden samen te lachzingen. Hun lampions zwaaien van plezier alle kanten op. Stralend pakken ze nog een snoepje uit de zak die hun wordt voorgehouden. Even later zitten ze aan tafel en stoppen een chocolaatje in hun mond. De meisjes zijn nog geen halfuur op pad geweest, maar ze genieten alsof het een halve nacht was.