Met een van frustratie verwrongen gezicht kijkt mijn jongste dochter me aan. ‘Je moet geen foto’s van me maken, mam!’ zegt ze. ‘Je moet me helpen!’ Haar handen zitten onder de goudkleurige glitters van het net-niet-goed-gelukte slijm. Het hangt in lange stretchy slierten tussen haar vingers en lijkt daar voorlopig niet weg te willen gaan.

Vanmorgen hadden de meiden allebei een pakketje in hun schoen gevonden waarmee ze zelf slijm konden maken. Natuurlijk had Sinterklaas vooraf getwijfeld – is het wel verstandig zo’n cadeau te geven? Je weet immers zeker dat er rommel van komt. Anderzijds: het waren mooie afgepaste hoeveelheden, het zou dus bij een béétje troep kunnen blijven.

Met wat extra baking soda is het slijmprobleem van de jongste gauw opgelost. Haar slijm wordt lekker fluffy en ze kan er heerlijk mee spelen. Ik zie mijn kans schoon: nu te meiden zich samen goed vermaken, kan ik mooi even gaan hardlopen.

Zes kilometer en een goed halfuur later kom ik weer terug. Twee gezichtjes kijken me engelachtig aan. Dat kan maar één ding betekenen: er is iets gebeurd wat niet had mogen gebeuren. Ze zeggen echter niks, gedragen zich poeslief. Dan zie ik het. Boven mijn hoofd, aan het plafond, hangt een dikke klodder goudgroen slijm.

Omdat ze nog niet weten of ik boos zal worden, barsten de meiden uit in een zenuwachtig gegiechel. Even twijfel ik, maar kwaad worden heeft toch geen zin, dus al gauw lach ik met ze mee. Met mijn vingers pulk ik de troep van het plafond. Daarna ga ik naar boven om te douchen. Halverwege komt de oudste de badkamer binnen. Of ik haar het scheerschuim aan wil geven? Zonder erbij na te denken doe ik wat ze vraagt en spoel ik de conditioner uit mijn haren.

Wanneer ik beneden kom, zie ik pas waar ik impliciet toestemming voor gegeven heb. De tafel ligt bezaaid met potjes, flesjes en bakjes. Lijm, lenzenvloeistof en scheerschuim grijnzen me in de vorm van wit glitterend slijm tegemoet. De meiden stralen, witte vlokken in hun kleren en hun haren. ‘Fijn hè, mam, dat wij ons zo goed zelf kunnen vermaken?’

Terwijl ik de enorme bende aanschouw tover ik maar weer een glimlach op mijn gezicht. Ik zou alsnog boos kunnen worden, maar stiekem vind ik het veel te gezellig zo. We hebben weekend en we hebben lol. Vandaag mag het.