Er staat een fiets op de kop in mijn woonkamer. Dat hoort niet. Fietsen horen rechtop. Maar ja, mijn voorband liep van de week sneller leeg dan ik kon pompen. Als ervaringsdeskundige weet je dan hoe het ervoor staat: lek!

In heel mijn leven heb ik nog nooit een band geplakt, daar had ik altijd mannen voor. Mijn vader, een vriend, de vader van de meisjes… Allemaal kerels die de klus voor me klaarden. Gelukkig beheers ik de theorie wel, dus leek dit me de ideale gelegenheid die eens in de praktijk te brengen. Zo moeilijk kon het toch niet zijn?

Ik zette de fiets op de kop in de schuur en keek er een poosje naar. Natuurlijk wist ik best dat je de buitenband eerst los moet halen. Behendig stak ik dus een bandenlichter tussen de velg en de band, in de veronderstelling dat het zo wel goed zou komen. Helaas, de band gaf geen millimeter mee.

Gelukkig kwam hun vader de meisjes net bij mij brengen, hij wilde me wel helpen. Hij kwam echter ook niet ver: de eerste de beste bandenlichter die hij onder de band stak, brak. Tijd voor nieuwe – metalen – lichters.

Die hadden ze bij mijn fietsenmaker niet, dus kocht ik er maar meer van plastic. Goed genoeg, aldus de fietsenmaker. Een slecht idee, volgens mijn vriend, die meteen zíjn fietsenmaker belde. Ik vond het maar ingewikkeld, al die mannen met meningen, maar ik stelde me meegaand op. Als mijn lief dacht dat metaal beter was, dan gingen we daar toch voor?

Hij kwam naar me toe en verhuisde mijn fiets, want meer licht en ruimte zouden het plakken makkelijker maken. En nu sta ik dus in de woonkamer, met een omgekeerde fiets, metalen bandenlichters en een vriend die me wil helpen. Want ja, stelt hij, het is toch de hoogste tijd dat ik zelf leer plakken.

Dat ben ik volstrekt met hem eens en daarom kijk ik geïnteresseerd toe hoe hij aan het ventiel draait en friemelt en de banden van de velg haalt. Dat ik geen vinger uitsteek, is niet erg. Ik heb gewoon praktijkvoorbeelden nodig.

Dan komt het deel van de theorie dat ik best zonder man kan uitvoeren. Het gaatje in de binnenband heb ik gauw gevonden. Even denk ik klaar te zijn, maar dan wijst mijn lief me fijntjes op de spijker in de buitenband. Oh ja, die moet er ook nog uit. Wist ik heus wel. Daarna wrijf ik de lijm uit, wacht ik vijf minuten en plak ik een sticker op het gat. Kan ik best.

Aan het eind van de middag zit de sticker er nog steeds op en loopt de band niet leeg. Het lijkt erop dat ik het gat heb gedicht. Mijn vriend legt de banden terug en neemt het gepruts met het ventiel voor zijn rekening. Dan zet hij de fiets weer rechtop, zoals het hoort. Aan mij enkel nog de schone taak te band op te pompen – een fluitje van een cent.

Dit weekend is me veel duidelijk geworden. Zo kan ik best banden plakken. Als er maar een man is die me helpt.