Gisteren hoestte ik zo hard en zo vol overgave, dat mijn oudste dochter ervan begon te huilen. ‘Ik maak me zorgen, mam,’ snikte ze. ‘Er is toch niks ergs met je?’ Tot dan toe deed ik nog keihard mijn best het te ontkennen, maar nu gaf ik toch toe. ‘Niks ernstigs hoor,’ antwoordde ik. ‘Ik ben gewoon een beetje ziek.’

De halve school is al ziek geweest, het is natuurlijk niet gek dat ik ook een keer aan de beurt ben. Hoofdpijn, zere keel, verkoudheid, vermoeidheid… Ze hebben me allemaal te pakken. Ik voelde me bijna schuldig naar de meiden toe, dat ik net ziek ben in het weekend dat ze bij mij zijn, maar ze pakken het fantastisch op.

Vanmorgen zijn we nog naar de bibliotheek geweest, daarna ben ik op de bank gaan liggen en hebben zij zich uitstekend vermaakt. Misschien werkte mijn vermoeidheid ook wel in hun voordeel, want op vrijwel elke vraag antwoordde ik halfslapend ‘ja’.

Dus hebben ze vandaag onder meer gekleurd, confetti gemaakt en eenhoornhoorns geknutseld. Afgaande op de aangebroken verpakkingen hebben ze chips, koekjes en pepernoten gegeten. Toen ik net boven kwam, zag ik de matras van de oudste dochter bij de jongste op de kamer liggen – kennelijk heb ik ook toestemming gegeven voor een logeerpartij.

Het huis is in een dag veranderd in een gigantische puinhoop, opruimen is niet hun sterkste kant, maar het is me allemaal wel best. Wanneer ik weer zonder paracetamol kan, doen we daar wel wat aan. Voorlopig ben ik blij als ik kan blijven liggen.

Terwijl ik enkel het hoognodige doe om voor hen te zorgen -iemand moet toch koken- zijn de meiden er wel voor mij. Gisteren hadden ze een chillstoel voor me ingericht, compleet met dekens, knuffels en zakdoekjes, en vandaag komen ze geregeld bij me op de bank kijken. Ze brengen ongevraagd de hoestdrank naar me toe, geven me een knuffel en aaien me over mijn hoofd. De oudste heeft rustgevende muziek voor me opgezocht op YouTube en ze hebben me al gevraagd waar ik morgenochtend mee wil ontbijten.

Ik heb een hekel aan het ziek zijn, aan de vermoeidheid en aan het niets willen of kunnen. Tegelijkertijd geniet ik van het mooie dat erdoor in mijn dochters naar boven komt. Wat ben ik toch gezegend met die twee schatten!