Al ver voor ik het kan zien, kan ik het horen: het geluid van ijzers op ijs. De krassende en rollende klanken komen me door het riet tegemoet. Een glimlach breekt door op mijn gezicht als ik besef dat mijn wens zo meteen uitkomt: ik ga schaatsen.

Twee dagen geleden maakte mijn vader me al jaloers met een filmpje dat hij op de ijsbaan had gemaakt. Gisteren stuurde mijn lief me een foto vanaf het ijs en ook op sociale media doken steeds meer winterse beelden op. Het begon aan alle kanten te kriebelen, ik wilde ook! Maar ja, overdag moest ik lesgeven en in het donker schaatsen leek me geen goed idee.

Vandaag dan misschien? De temperatuur ligt boven nul, maar hopelijk is het ijs nog sterk genoeg. Met mijn sportkleren aan stapte ik vanmorgen in de auto, in de hoop nog een goede plek te vinden. Afgaande op de auto’s die hier op de dijk geparkeerd staan, is dat gelukt. En nu loop ik dus door het weiland richting het ijs, in de richting van die prachtige geluiden.

Door het riet stap ik het bevroren water op. Het is niet superglad en ook niet zo diepzwart als ik gehoopt had, maar het is onmiskenbaar ijs. De grijns op mijn gezicht wordt alleen maar groter wanneer ik mijn schaatsen aantrek en de eerste voorzichtige streken maak. Het begint wat onwennig, maar al gauw worden mijn slagen zekerder. Ik schaats!

Terwijl ik wegglijd van mijn startpunt en de stille wereld in me opneem, voel ik hoe mijn ogen vochtig worden. Ik kan doen alsof de tranen komen door de wind die zachtjes in mijn gezicht blaast, maar ik weet wel beter: dit is puur geluk.