Ik leg mijn handen op mijn rug en nodig mijn jongste dochter uit mijn vingers vast te pakken, precies zoals ik vroeger bij mijn vader deed. Zo schaatsen we samen tegen de wind in, terwijl de oudste naast ons over het ijs glijdt. We stralen alledrie van oor tot oor.

Het is de tweede keer vandaag dat we op de ijzers staan. De Easy Gliders die nog op zolder lagen bleken vanmorgen te klein, dus hebben we halsoverkop Marktplaats afgestruind op zoek naar ‘nieuwe’ schaatsen voor de meiden. Met succes, want we zijn er weer.

Ik had mijn dochters de afgelopen dagen al warm gemaakt met de verhalen, foto’s en filmpjes van mijn schaatstocht eerder deze week. Dat ze zó enthousiast zouden reageren, had ik echter niet verwacht. Ze staan al jubelend te springen langs de kant en kunnen niet wachten tot ik hen help met het aantrekken van de schaatsen.

Het is niet alleen drukker dan vanmorgen, het is ook een stuk kouder. Tegen de tijd dat de meiden op het ijs staan, zijn mijn vingers bijna gevoelloos, maar ik heb het er graag voor over. Met de wind mee glijden we over de diepzwarte ijsvloer. Mijn jongste merkt vrolijk op dat het bijna vanzelf gaat en ook het lachende gezicht van haar zus spreekt boekdelen. Het is heerlijk!

Tot we terug moeten. De eerste keren lukt het de meiden nog om tegen de wind in te rijden, maar hoe vaker we heen en weer gaan, hoe moeilijker het tengere lijfje van de jongste het ermee heeft. Dan denk ik aan vroeger, aan hoe ik leerde schaatsen van mijn vader. Hij legde zijn handen op zijn rug en liet mij mijn vingers in de zijne haken. Terwijl ik voorzichtig meeschaatste, trok hij me vooruit.

Nu doe ik hetzelfde bij mijn meisje. Samen glijden we door de wind en de kou over het ijs. Ik geniet van de kleine handjes in de mijne en voel een mengeling van geluk en trots. Wat is het toch prachtig dat we hier samen kunnen schaatsen!