‘U bent eigenlijk de enige docent die dat altijd tegen ons zegt,’ merkt één van mijn leerlingen op als ik haar welkom heet in de les: ‘Fijn dat je er weer bent.’ Haar woorden zetten me aan het denken. Het is mijn gewoonte om een klas zo persoonlijk mogelijk op te vangen aan het begin van een nieuw lesuur. Ik noem de leerlingen die binnenkomen bij naam, maak opmerkingen over een nieuwe bril of hippe schoenen en vertel dat ik blij ben dat iedereen er weer is.

‘Maar het doet me ook echt goed dat jullie er weer zijn,’ zeg ik tegen de klas. ‘En niet alleen omdat het een beetje gek zou zijn om les te geven in een leeg lokaal.’ Ik denk heel even na en ga dan verder: ‘Al moet ik toegeven dat ik er vanmorgen wel enigszins tegenop zag. Ik heb een paar superdrukke dagen gehad en lag gisteravond al om half negen in bed. Toen de wekker vanmorgen ging, moest ik er niet aan denken om weer voor de klas te staan.’

‘U had ook wel thuis mogen blijven,’ roept een jongen door het lokaal. ‘Wij vinden uitval helemaal niet erg, hoor!’ Ik kijk hem lachend aan. ‘Dat weet ik toch,’ zeg ik. ‘Maar ik was nog niet klaar met mijn verhaal. Ik vond het namelijk wel fijn om net in de personeelskamer te zitten en koffie te drinken met collega’s. En nu ik hier eenmaal met jullie in het lokaal ben, heb ik ook weer zin om les te geven.’

De groep is stiller dan ik gewend ben. ‘Dus ja, ik meende wat ik zei: ik ben blij dat jullie er weer zijn. Laten we er samen een goed uur van maken.’ Zonder morren pakken de leerlingen hun leesboeken erbij. Als ik even later opkijk uit het mijne, zie ik dat vrijwel iedereen stil zit te lezen. Een warm gevoel trekt door mijn lijf. Hoewel ik soms moeite heb om deze klas rustig te krijgen, hoef ik daar vandaag amper mijn best voor te doen. Wat is het toch fijn dat we er zijn.