‘Wat heb je liever: couscous of poffertjes?’ ‘Vlinderpasta of spaghetti?’ ‘Pannenkoeken of fruit?’ We zitten aan tafel en de dilemma’s vliegen over en weer. Eigenlijk zou ik de meiden willen vragen stil te zijn en door te eten, we zitten hier al zo lang, maar stiekem vind ik het ook erg vermakelijk.

Mijn dochters zijn slechte eters. Met name de jongste lust bijna niets en durft ook geen nieuwe dingen te proberen. Daar komt nog bij dat ze, áls ze eet, ontzettend langzaam is, dus zitten we vrijwel elke avond op haar te wachten.

Toen ik vanmiddag uit mijn werk kwam, was de eerste begroeting van de meiden dan ook geen vrolijk ‘Hallo mam!’ maar een onzeker: ‘Wat eten we vandaag?’ Terwijl mijn rugzak en de boodschappentas op de grond ploften, liet ik de naam van het vlug-klaar-gerecht waarvoor in inkopen had gedaan uit mijn mond ontsnappen: ‘Couscous.’

De jongste dochter begon te juichen, de oudste keek me met een vies gezicht aan. ‘Moet dat?’ vroeg ze. ‘Kon je echt niks lekkerders verzinnen?’ Daarna vertrok ook de mond van de jongste. ‘Het is toch wel goed als ik alléén couscous eet? Ik hoef toch geen groente of saus?’

Inmiddels zitten we aan tafel. Mijn oudste meisje heeft met lange tanden haar couscous, een stukje kip en een partje courgette opgegeten. De jongste snijdt de uiensnipper die ik haar heb opgeschept in minieme stukjes en mengt die door de couscous, zodat ze de groente in ieder geval niet proeft. Ze neemt er de tijd voor. Heel veel tijd.

‘Patat uit de airfryer of van de snackbar?’ vraagt ze dan met volle mond aan haar zus. ‘Vierkante aardappels of kipschnitzel?’ wil die daarop weten. ‘Sperziebonen of broccoli?’

Hap na hap leggen de meiden elkaar een nieuw dilemma voor, dagen ze elkaar uit te kiezen tussen twee goeden of twee kwaden. Maar het werkt: de jongste eet door en ze zijn allebei op een positieve manier met eten bezig. Op sommige dagen erger ik me eraan dat de avondmaaltijd zo lang duurt, maar deze keer ga ik er eens lekker voor zitten. Ik ben benieuwd wat voor dilemma’s er nog komen.