Als ik mijn hoofd om de hoek van de deur steek, zie ik een stuk of vijftien meisjes door de gymzaal rennen, huppelen en dansen. Er klinkt vrolijke muziek, die plotseling stopt. Alle meisjes vliegen naar de hoepels die op de grond liggen. Eén van hen ziet me plotseling staan. De glimlach op haar gezicht wordt nog groter en ze begint enthousiast te zwaaien. Een ander meisje stuift op me af zodra ze me opmerkt. ‘Mam! Mag ik volgende week weer?’

Al wekenlang vragen de meiden, vooral de jongste, om een proefles gymnastiek. Of liever nog turnen, want ze willen de radslag, de handstand en de salto leren. Sinds de zwemdiploma’s binnen zijn, zitten ze niet op een clubje of sport. Voor mij is dat wel makkelijk, want het scheelt me een hoop geren, gevlieg en geregel. Anderzijds gun ik hun de sociale contacten, de gezelligheid en het plezier iets nieuws te leren.

Vanavond leverde ze ik af bij de gymzaal, voor hun eerste echte les. Ik had verwacht dat ze verlegen zouden zijn en maar langzaam op gang zouden komen. Vanaf het moment dat ze de zaal binnenstapten en de juf hun namen noemde, begonnen de meiden echter te ratelen en kletsten ze aan één stuk door.

Met een glimlach draaide ik me even later om en liet hen achter tussen de matjes, banken en de evenwichtsbalk. Ik keek over mijn schouder en zag ze de zaal in rennen. Zij namen de moeite niet zich om te keren.

Nu kom ik ze weer ophalen, mijn energieke en stralende meiden. Eigenlijk willen ze helemaal niet weg, de les is veel te leuk. Wat zeg ik? Leuk? Nee, súperleuk! In de kleedkamer blijven ze springen en huppelen, rekken en strekken. Op de fiets naar huis vertellen ze aan één stuk door wat ze hebben gedaan en hoe geweldig dat was. In de woonkamer oefenen ze de radslag en zelfs onder de douche proberen ze nog door te turnen.

Dat ik de komende tijd moet gaan rennen, vliegen en regelen is me wel duidelijk. Niet alleen de meiden zullen gymnastische toeren uithalen, ik mag ook mijn best gaan doen. Want het staat al bíjna vast: ‘99,9% kans dat we op gym willen. Nee, 99,999999%!’ Tegen zo veel enthousiasme kan ik natuurlijk niet op. Gelukkig wil ik dat ook helemaal niet. Volgende week gaan we weer.