‘Heb je nog hoofdpijn, mama?’ vraagt mijn jongste dochter bezorgd. ‘Zal ik jou anders voorlezen vanavond, in plaats van jij mij? Dan mag je zelf wel een boek kiezen.’ De meiden waren behoorlijk geschrokken vanmorgen in het zwembad, toen het bloed in stralen van mijn voorhoofd liep en zich verspreidde over mijn gezicht.

Er blijkt dus een reden te zijn waarom je niet op je buik, met je gezicht naar voren, van de wildwaterbaan mag. Toen ik mijn hoofd stootte tegen de bodem, deed het even venijnig zeer. Dat er meer aan de hand was, ontdekte ik pas toen de dochter van mijn lief me erop wees: ‘Berber, je bloedt!’ Ik voelde met mijn hand en zag het rood op mijn vingers.

Terwijl ik naar de eerstehulppost van het zwembad liep, keken veel mensen me na. Kennelijk was het toch meer dan een beetje. Even later zat ik op een stoel en drukte ik papieren doekjes tegen mijn voorhoofd. Er werden hechtpleisters geknipt en geplakt, maar ondanks het ongemak voelde ik me vrij relaxt.

Dat was in tegenstelling tot mijn oudste dochter. Zij keek van een afstandje toe en ik zag hoe ze langzaam brak. Haar mondhoeken trokken naar beneden, haar lip begon te trillen en de tranen sprongen in haar ogen. Ik wenkte haar: ‘Kom maar bij me.’ Ze liep aarzelend de eerstehulppost in, maar kroop daarna al gauw bij me op schoot. De spanning kwam eruit en ze begon onbedaarlijk te huilen.

Met zijn zessen zaten we even later om een tafeltje. Mijn lief bood aan dat de meiden wel bij hem en zijn kinderen in het zwembad konden blijven, terwijl ik naar de huisartsenpost zou rijden. Daar wilden de meisjes echter niks van weten. De oudste was nog lang niet van de schrik bekomen en hoewel ze de pleister op mijn voorhoofd doodeng vond, wilde ze niks liever dan bij mij zijn.

Ik belde met de dokterswacht en maakte een afspraak. De tranen van de oudste droogden op en de nieuwsgierigheid nam toe. Het was natuurlijk spannend dat ik op zo’n onderzoekstafel lag, maar stiekem ook hartstikke interessant. De arts was aardig. Hij kletste met de meiden, plakte extra hechtpleisters, gaf me paracetamol en stuurde ons weer naar huis.

’s Middags kwamen mijn lief en zijn kinderen langs, de grappen over het ei op mijn hoofd vlogen over en weer. Inmiddels zijn zij weer weg en is de rust weergekeerd. En daarmee komt dus ook de zorgzaamheid boven. Ik kies een boek en kruip bij mijn jongste meisje in bed. Zo vaak krijg ik de kans niet voorgelezen te worden.