Mijn woonkamer is een puinhoop, overal staan en liggen dingen. De tafel is het ergst van alles. Door alle zooi – planten, foto’s, schilderijen, bidons, olijfolie, een blender, zakdoekjes, post en wat al niet meer – is het blad amper nog te zien. Er ligt een enorme opruimklus in het verschiet, maar toch ben ik tevreden. De muren zijn weer wit.

Dat ging natuurlijk niet vanzelf. Alleen van het idee de wanden te schilderen raakte ik al bijna in paniek. ‘Ach joh, dat is toch zo gedaan?’ zei een vriendin. ‘Gewoon verf kopen en gáán.’ Ik heb geluisterd, alle bezwaren opzij gezet en ben naar de bouwmarkt gereden. Daar appte ik mijn zusje: ‘Welke kleur moet ik nu kopen? Wit of RAL9010?’ ‘Dat is eenvoudig,’ antwoordde zij. ‘De goedkoopste.’ Maar ja, ze waren allebei even duur.

Stap voor stap hielp mijn zus me via whatsapp door het proces van spullen kiezen en kopen. Verfbakjes, rollers, kwasten, tape… Alles wat ik niet wist, wist zij. Of ze deed in ieder geval alsof. Tevreden kwam ik even later thuis en zette ik koffie. Daarna haalde ik de gordijnen van het plafond, schroefde ik stopcontacten los en plakte ik de kozijnen af. Het grote werk kon beginnen.

Ik startte enthousiast, maar na een paar uur schilderen en rollen ging de lol er toch wel af. Het huis veranderde langzaamaan in een dikke bende en niet alleen de muren, ook mijn kleren en mijn handen zaten onder de verf. Aan het eind van de dag was ik nog niet eens halverwege. Waar was ik aan begonnen?

Maar ja, wie A zegt, moet ook B zeggen. En ik moest toegeven dat de geschilderde muren er een stuk witter en frisser uitzagen dan de wanden die ik nog niet had gedaan. De volgende dag trok ik dus mijn oude kleren weer aan, zette ik nieuwe koffie en doopte ik de kwast maar weer in de emmer. Ter afleiding bleef ik appen met mijn zus, die erg benieuwd was naar de vorderingen. Ook een vriendin hield ik trouw op de hoogte – alles om mezelf kleine pauzes te kunnen gunnen.

Gelukkig komt aan alles een eind, dus ook aan het schilderen van mijn muren. ‘Klaar!’ appte ik enthousiast. Daarna keek ik de woonkamer rond en nam de gigantische chaos in me op. ‘Nu kan het grote opruimen beginnen. Wat een hel…’ stuurde ik erachteraan.

Een halfuur later stond mijn vriendin op de stoep. ‘Ik kom je helpen met schoonmaken,’ kondigde ze vrolijk aan. Ik kon haar wel zoenen. Verven is tot daar aan toe, maar opruimen en schoonmaken vind ik zó moeilijk. Terwijl zij de kwasten en rollers uitspoelde, verwijderde ik de tape en schoof ik de meubels weer op hun plaats. Af en toe drukte ze me wat spullen in handen: ‘Hier, jij weet vast waar dit hoort.’

Toonbaar is mijn kamer een uur later nog niet te noemen, maar we zijn wel een heel eind gekomen. En de muren zijn voor het eerst in dertien jaar weer wit, dus heb ik toch wat bereikt. Met een beetje hulp kan ik alles.