Mijn oudste dochter huppelrent voor me uit naar school, terwijl haar zusje tergend langzaam achter me loopt. Wanneer ik haar vraag het tempo iets op te voeren, protesteert ze: ‘Ik wil niet dat de batterijen van de lampjes in mijn schoenen leeg gaan!’

Twee dagen geleden liet de jongste me aan het eind van de middag zien dat de zool van haar schoen loslaat. Tijd voor nieuwe dus. Omdat de ritsen in de schoenen van de oudste ook kapot gaan, nam ik haar eveneens mee naar de stad. Ik betaalde parkeergeld voor een halfuur; vandaag zouden we gaan temposhoppen.

In de schoenenwinkel keken de meiden hun ogen uit. De oudste vond al een paar mooie sportschoenen vóór haar zusje naar de kinderafdeling had kunnen lopen. ‘Maar ik wil nog wel even verder kijken, hoor.’ Samen trokken we langs de rekken. Ik wees verschillende schoenen aan, maar niets kon mijn meisje zo bekoren als het eerste paar dat ze had gezien. ‘Ik wil zelf passen, dan kan ik je straks verrassen,’ zei ze. ‘Ga jij maar vast bij mijn zusje kijken.’

Achter in de winkel vergaapte mijn jongste zich aan alle kleurrijke schoenen die stonden uitgestald. Grappend hield ze me een paar voor: ‘Deze vind ik mooi!’ ‘Maar die heb je toch al?’ vroeg ik. Grijnzend zette ze ze weer terug in het rek. Terwijl mijn meisje andere schoenen met kleurtjes, glitters én lampjes paste, kwam haar zus aangelopen. ‘Kijk! Ik vind ze zó cool!’ glunderde ze. ‘En weet je wat het leuke is? Ze zijn van de damesafdeling, dus ze zijn er ook in jouw maat!’

De meiden verrasten me: binnen de kortste keren hadden ze allebei het mooiste paar schoenen van de hele winkel gekozen. Op weg naar de kassa kwamen we langs rekken met kleding. ‘Oh! Deze jas is mooi!’ verzuchtte de oudste. ‘Je hebt toch nog een zomerjas?’ vroeg ik. ‘Mam!’ reageerde ze fel. ‘Ik ben tien. Ik word nu een echte dame, hoor. En dames willen wel wat hebben om uit te kiezen.’

Eenmaal thuis trokken mijn meisjes hun nieuwe schoenen direct aan. Ze huppelden, sprongen en dansten erop door de kamer, zouden er bijna mee naar bed willen gaan. Gisteren regende het, dus moesten ze nog op hun oude schoenen naar school. Vandaag is het gelukkig droog en de meiden kunnen hun geluk niet op. ‘Ik ben zo benieuwd wat meester van mijn schoenen vindt!’ zegt de oudste. ‘En ik wil de mijne aan juf laten zien!’ vult haar zusje aan.

Allebei in hun eigen tempo, maar elk met bergen enthousiasme, lopen ze naar school. ‘Mijn schoenen zitten zo fijn en ik vind ze zo mooi! Ik wilde dat ik ze ook vast een maat groter had gekocht, dan kon ik ze volgend jaar weer aan. En het jaar daarop misschien ook nog!’ Met een knuffel voor de oudste en een kus voor de jongste lever ik de meiden op school af. Of moet ik dames zeggen?