‘Wat ben je ook een rare,’ merkt mijn rijinstructeur lachend op wanneer ik de ene na de andere oefening goed uitvoer. ‘Wat een verschil met de vorige keer – je blijft me verbazen!’ Tja. Ik verbaas mezelf ook. Tijdens mijn laatste rijles kreeg ik nagenoeg niks voor elkaar, ik zag dan ook behoorlijk op tegen vanmiddag.

Toen ik de auto startte om naar mijn motorrijles toe te rijden, schalde ‘Ik wul niet meer’ van Daniël Lohues uit de speakers. Een mooi nummer, maar de tekst was wel zeer ongeschikt voor dit moment. Ik haalde de cd uit de speler en duwde er één van JOHAN in. Als het lot maar enigszins te beïnvloeden is, kun je dat maar beter doen.

De vorige rijles was een drama. Het plan was te starten met langzame oefeningen en daarna nog even de weg op te gaan voor de snellere, maar daar kwam niets van terecht. De halve draaien links- en rechtsom met trekkend gas kreeg ik niet voor elkaar, de denkbeeldige acht evenmin. Met elke verkeerde draai zakte mijn zelfvertrouwen verder; het huilen stond me nader dan het lachen. En het was nog een les van anderhalf uur ook!

Ik stond echt op het punt op te geven. Ik zit voor mijn lol op de motor. Als de lol eraf gaat, kun je maar beter stoppen. Mijn instructeur dacht daar echter anders over. Toen hij ook inzag dat de halve draaien en de achtjes er deze keer niet in zaten, liet hij me de langzame slalom uitvoeren en wegrijden uit een parkeervak. Die oefeningen gingen wél goed, bedenk ik me nu ik dit schrijf.

In mijn hoofd was álles van de vorige les slecht, kennelijk heb ik zelfs het goede verdrongen. In ieder geval was ik gespannen voor de les van vandaag. Door een hoofdwond had ik al een paar weken niet meer gereden – zou ik het nog wel kunnen? Met ‘Pergola’ van JOHAN in mijn hoofd stapte ik op de motor: ‘Here we go once again and again’. De songtekst spoorde me in ieder geval aan het te blijven proberen.

Met succes, want het gaat zowaar behoorlijk goed. Ik rijd halve draaien en achtjes en slalom tussen de pionnen door. Natuurlijk kost het me energie en moet ik er hard bij nadenken, maar het lukt me gewoon. Mijn instructeur lacht en steekt zijn duimen op om te laten zien dat ik goed bezig ben. Jacob de Greeuw blijft zingen in mijn hoofd: ‘Going round and round’ – net als de wielen van mijn motor.

Als het uur erop zit, vind ik het jammer dat ik de machine weer in de garage moet zetten – het ging net zo lekker! We plannen een nieuwe les en zingend loop ik terug naar de auto. Of het me de volgende keer weer zal lukken, is afwachten. Met de onrust in mijn hoofd weet je het nooit. Vandaag ging in ieder geval goed. THX JHN.