‘Gaan we dan met de trein?’ De meiden vragen het bijna gelijktijdig. Ze kunnen wel nieuwe kleren gebruiken, dus heb ik voorgesteld met ze naar Zwolle te gaan. Ik wilde lekker makkelijk met de auto, maar sinds we mijn zusje laatst op de trein richting Schiphol hebben gezet, kunnen de meisjes niet wachten om ook weer eens over het spoor te reizen. ‘Nou, vooruit,’ zeg ik. Het is tenslotte weekend. Meteen barsten ze los in gejuich.

Toen we mijn zus wegbrachten, vonden ze de trein leuk, maar ook spannend. Het geluid dat hij maakte bij het binnenrijden van het station, de piepjes voordat de deuren sloten, de bewegende lucht die voelbaar was bij het vertrek… Het waren veel prikkels. Toch kijken mijn meiden ernaar uit vandaag zelf met de trein te reizen.

Trots houden ze hun OV-chipkaarten voor de lezers bij de ingang van het station. Ze lopen de trap op naar spoor 2 en kijken zowel verheugd als onthutst om zich heen. ‘Het is hier natuurlijk leuk,’ legt de oudste uit, ‘maar het is wel een klein station. Het voelt nog niet écht.’ Wanneer we even later wegrijden komt het gewenste gevoel toch boven. De rit duurt twaalf minuten in plaats van de voorspelde tien en de meiden zijn zielsgelukkig met de ‘extra reistijd’.

Op station Zwolle kijken ze hun ogen uit. ‘Zie al die treinen en al die mensen dan! Dít is pas een station,’ stelt de oudste stralend vast, terwijl haar zusje aan mijn hand op de roltrap stapt. Ze vindt het leuk, maar ook een beetje eng. Wat als je misstapt? Dat kan haast niet, verzeker ik haar. Ze lijkt me nog niet helemaal te geloven.

In de stad hebben we maar een paar winkels nodig om twee tassen vol jurkjes, shirtjes, een broek en een hoed te kopen. Vrolijk duiken de meiden de pashokjes in om keer op keer met blije gezichten achter de gordijnen vandaan te stappen. De ene jurk is nog mooier dan de andere. Stralend kijken ze van elkaar naar mij naar hun evenbeeld in de spiegel. ‘Deze is zó mooi,’ zucht de jongste met een blik op zichzelf, gehuld in een oranje bloemenjurk met glitters.

In diezelfde kledingwinkel overwint ze haar roltrapangst. Ik sta al met de nieuwe kleren bij de uitgang, wanneer de dames lachend nog een keer extra naar boven en naar beneden gaan. Via de speelgoedwinkel wandelen we terug naar het station, waar niet alleen de incheckpoortjes wachten, maar ook de roltrappen. Een nieuwe hobby lijkt geboren.

Pas in de trein komen de meiden weer een beetje tot rust. Met rode wangen zitten ze op de blauwe stoelen. Moe, maar voldaan. Tevreden kijken ze naar het uitzicht over de IJssel en naar de pas gekochte doosjes Lego in hun handen. Precies op tijd komt de trein weer aan op ons kleine vertrekstation.

‘Hebben jullie een fijne dag gehad?’ vraag ik bij het uitstappen naar de bekende weg. ‘Ik heb nog stééds een fijne dag,’ antwoordt de oudste. Ze zwaait de trein na terwijl ze verder gaat: ‘Maar ik vind het wel jammer dat we niet meer vertraging hadden.’