Met een zeker gevoel van triomf legde ik twee dagen geleden mijn strip met medicatie terug in het medicijnkastje. Ik was bij de psychiater geweest en had haar overtuigend uitgelegd waarom ik geloofde dat dit het juiste moment was om te stoppen met de antidepressiva. Een behoorlijke stap, aangezien ik die pillen al minstens dertien jaar gebruik.

Ik wist dat er een behoorlijke kans was op ontwenningsverschijnselen, maar die mogelijkheid negeerde ik. De vreugde overheerste. Dacht ik vroeger nog dat ik misschien wel voor de rest van mijn leven aan de medicatie zou zitten, nu was ik er gewoon van af!

Dat was gisteren en eergisteren. Vandaag voel ik me beroerd. Hondsberoerd. Ik ben licht in mijn hoofd, ontzettend moe en daardoor ongelooflijk labiel. Ik heb mijn lief, mijn zus en een paar vrienden ingeseind en zij passen goed op me door te bellen en te appen, maar als het erop aan komt, moet ik hier toch zelf doorheen.

Ik heb me van de bank gehesen om te lunchen en ben daarna op de fiets gestapt. Een kop koffie in de stad zou me vast kunnen afleiden van mezelf. Helaas, ik ben nooit bij mijn favoriete koffietentje aangekomen, want onderweg daarnaartoe voelde ik me al zo slecht, dat ik weer rechtsomkeert heb gemaakt.

Nu lig ik dus weer onder mijn dekentje, met de tranen prikkend achter mijn ogen. Het is frustrerend, vooral omdat ik weet dat de oplossing zo dichtbij ligt. Boven, in het medicijnkastje. Zou ik nu een pil nemen, dan voel ik me over een uur of twee weer kiplekker. Maar ja, dan zit ik wel weer aan de medicatie en dat is juist níet de bedoeling.

Het enige voordeel van mijn draaiende hoofd is dat er bijna geen ruimte is voor gedachten. Ik lees wat, app een beetje en kijk stom voor me uit. Ik baal ervan dat ik mijn vrije dag niet wat leuker in kan vullen, maar houd me vast aan het idee dat morgen vast beter is.