Ik heb een rommella. Daar is niets bijzonders aan, want ik veronderstel dat iedereen er één heeft. Zo’n la waarin alles verdwijnt dat voor korte of langere tijd een plek nodig heeft. Plakband, foto’s, schoolrapporten, kleingeld, laptopladers, oorbellen… Alles wat je maar bedenken kunt.

Het punt is dat mijn la zo vol zit, dat hij niet meer dicht kan. Het onvermijdelijke moment is aangebroken: ik moet opruimen. Orde scheppen in de chaos. Weken geleden ben ik al begonnen met het uitruimen van de la. Sindsdien ligt de helft van de inhoud óp het dressoir en kan ik de la weer sluiten. Een deel van het probleem is dus opgelost. Nu de rest nog.

Ik stoor me echt wel aan de stapel belangrijke papieren, aan de nietmachine, de tipp-ex, de koptelefoons, de perforator en alle andere spullen, maar kennelijk nog niet genoeg. Anders zou ik immers al veel eerder actie ondernomen hebben. Vandaag moet het dus toch gebeuren. Eerst haal ik de la helemaal leeg, zodat de berg op de kast groeit. Dan leg ik een paar woorden in Wordfeud, geef ik de planten water en bel ik mijn zusje.

Natuurlijk is dit werkontwijkend gedrag, dat weet ik ook wel. Het reorganiseren van de la valt daar eigenlijk ook al onder, want nog belangrijker dan het opruimen zijn de belastingaangifte en de zomervakantie, waarvoor ik nu toch écht eens wat moet regelen. Maar die dingen vind ik zo ingewikkeld, dat ik ze steeds voor me uit schuif.

Nu schrijf ik dus een blog over mijn rommella, zoals ik mijn zus al voorspelde toen ik haar aan de telefoon had. Wat een ander waarschijnlijk binnen een uur kan doen, is in mijn hoofd zo groot en onoverzichtelijk, dat ik het al moeilijk vind er überhaupt aan te beginnen. Letters laten zich nou eenmaal makkelijker organiseren dan spaarzegels, hypotheekpapieren, lijm, sleutelhangers en externe harde schijven.

Straks ga ik verder. Dan geef ik alles keurig een plekje en kijk ik tevreden terug op het gedane werk. Maar eerst ga ik lunchen, naar de bibliotheek en boodschappen doen. Alles op zijn tijd.