Toen het weekend begon, had ik zin om plannen te maken. Nog meer zin had ik om ze uit te voeren. Een dag naar Den Haag, bijvoorbeeld, om musea te bezoeken en de zee te zien. Naar mijn nicht in Groningen, naar een vriendin in Amersfoort en naar een collega in Heerenveen, liefst allemaal tegelijk. Maar toen bedacht ik me weer hoe ik mijn week begonnen was en zag ik toch van al mijn plannen af.

De overgang van de meivakantie naar school ging vrij soepel. Voor de verandering zag ik er eens niet tegenop weer aan het werk te gaan, ik had er zelfs wel zin in. Hoe viel die eerste eerste schooldag toen tegen! Alle leerlingen, collega’s, geuren, kleuren en geluiden vlogen me aan. En toen moest ik me nog haasten om mijn eigen meiden van school te halen, de cv-monteur binnen te laten, de was af te halen, boodschappen te doen… Toen ik ’s avonds met mijn lief facetimede, zat ik te huilen voor het scherm.

In de loop van de week ging het beter, kwamen de prikkels niet meer zo hard op me af als in het begin. Maar is het nu dan verstandig om mijn vrije weekend vol te proppen met grootse activiteiten? Zo’n dag aan zee is heerlijk, maar hij kost me waarschijnlijk meer energie dan dat hij oplevert. Ik houd er niet van als mijn verstand mijn wensen tegenspreekt, maar bedenk me ook dat het misschien wel zinvol is ernaar te luisteren. Anders ben ik straks weer terug bij af.

In plaats van te flaneren over de boulevard, heb ik me gisteren maar beperkt tot een rondje hardlopen en het wandelen van een laarzenpad. Die naam bleek het pad niet voor niets te hebben, want mijn loopschoenen waren binnen de kortste keren doorweekt. Het gaf niet, want de schapen, vogels en de bloemen onderweg waren mooi en mijn schoenen konden drogen terwijl ik in de zon zat. ’s Middags kwam een vriend op de koffie, ’s avonds werd ik uitgenodigd door vriendinnen om spelletjes te komen spelen, een uitnodiging die ik graag aannam.

Vanmorgen ging de wekker vroeg, want ik had me voorgenomen een wandeltocht te gaan lopen. Dertig kilometer dwalen door de Sallandse bossen en weilanden, zonder na te hoeven denken over de route of de tijd – heerlijk! En nu zit ik weer in de tuin te genieten van helemaal niks. Vanavond komt mijn lief eten en gaan we naar het theater. De komende twee uur heb ik echter nog alle tijd voor mezelf en hoef ik niets.

Met mijn ogen dicht laat ik me achterover zakken in mijn tuinstoel. Ik voel de zon op mijn gezicht, hoor de wind zachtjes ruisen in de bomen en merk hoe mijn gedachten alle kanten op dwalen. Dit weekend is groots noch meeslepend, maar uiteindelijk wel ontzettend fijn.