Pas wanneer ik naar de stad fiets en de vlaggen-met-tassen buiten zie hangen, realiseer ik me welke dag het is: die van de examenuitslagen! Hoe heb ik dat kunnen vergeten? Ik had het gisteren nog met een vriendin over haar zoons, die vandaag allebei op goed nieuws hoopten, maar die zich ineens realiseerden dat ze geen stok hadden om de vlag aan te hangen. Bovendien werk ik zelf in het voortgezet onderwijs, dan wéét je zulke dingen toch?

Hoe spannend was het in die jaren dat ik zelf lesgaf in de bovenbouw of mentor was van een examenklas. Eerst in de personeelskamer, wanneer de uitslagen binnenkwamen en we berekenden wie gezakt en geslaagd waren. Daarna aan de telefoon, wanneer ik mijn leerlingen mocht opbellen om ze te feliciteren. ‘Oh mevrouw! Ik ben nog nooit zo blij geweest om uw stem te horen!’ riep een meisje eens uit. Ze wist donders goed dat de teamleider zou bellen met slecht nieuws, maar dat het feest los kon barsten als ze mij aan de lijn had.

Bij het zien van een meisje dat trots de vlag buiten hangt en vervolgens stralend poseert voor de camera, voel ik een stiekeme jaloezie. Ik had dat blije gevoel helemaal niet toen ik mijn havodiploma haalde; het was voor mij niet meer dan vanzelfsprekend dat ik geslaagd was. Het jaar ervoor was ik van vwo4 afgestroomd naar havo4 en daar was ik met mijn handen in mijn zakken doorheen gesloft. Zakken was gewoon geen optie.

De diplomering van de lerarenopleiding Nederlands heb ik gemist, want ik had de verkeerde datum in mijn agenda genoteerd. Bij de uitreiking van het diploma van de lerarenopleiding godsdienst was ik er wel. Omdat ik die studie versneld had gedaan, was ik echter de enige van mijn klas die afstudeerde. Bovendien voelt een hbo-diplomering niet echt als een feestje, want je weet al ver van tevoren dat je het haalt. Geen afsluitende examens, geen bevrijdende telefoontjes, alleen een laatste voldoende op je digitale cijferlijst, waarna je zélf je diploma aan moet vragen.

Ja, vorige maand was ik blij, toen bleek dat het gemiddelde cijfer voor mijn examen Frysk boven de 9 lag. Een echte uitdaging was het echter niet geweest, ook hier wist ik vooraf al dat ik zou slagen. Bijgevolg was de euforie dan ook lang niet zo groot als die van het meisje dat ik nu zie en dat voor de fotograaf pose na pose aanneemt onder de vlag.

Even vraag ik me af of ik misschien eens iets echt moeilijks zal gaan doen. Iets waarvoor ik keihard moet blokken, me tot het uiterste moet inspannen en dan nog maar moet afwachten of ik het daarmee haal. Hoe fantastisch zal het voelen als het me uiteindelijk gelukt is, dat het onhaalbare toch mogelijk blijkt? Anderzijds: dan heb ik ook de kans dat ik zak. Misschien voorlopig maar niet.